Time to say goodbye

De tranen stromen over m’n wangen en ik moet mezelf nog echt inhouden. Het liefste zou ik papa en mama niet los willen laten . Voor omstanders moet het er uit zien als een typisch ‘Hello Goodbye’ tafereeltje. Voor de douane nog heel vaak zwaaien en veel handkusjes geven en daar gaan we dan, klaar voor het grote avontuur.

De afgelopen weken heb ik heel erg naar deze reis toegewerkt. Ik ben ver van te voren begonnen met alle dingen regelen, want ja ik kan echt een onwijze stress kip zijn.

Zo ben ik al eerst gelijk begonnen met het regelen van mijn visum. Dit was echt een onwijs lang proces, gelukkig heb ik een visum gekregen maar dat kan ik helaas niet zeggen over 2 andere studenten. De jongen waar ik mee ben heet Hofsep en hij komt uit Wateringen dat is wel onwijs fijn, kunnen we soms lekker over thuis kunnen praten en we kennen ook een beetje dezelfde mensen. De eerste 3 maanden zien wij elkaar niet want ik ga namelijk naar het Digby resort en Hofsep gaat naar het Keltic resort, maar daarna komen we weer samen in Halifax waar we in een hotel zullen gaan werken.

Mijn goodbye party was onwijs gezellig veel familie kwam gezellig om te bbqen. Ook hebben ze me verrast met een cool cadeau namelijk een e-reader. M’n oom heeft er 125 boeken opgezet dus ik ben zo blijk als een Theo met z’n sigaretje!

De reis naar Canada was lang, we moesten overstappen in London. We vlogen van Amsterdam op London City eenmaal daar aangekomen moesten we onze koffers pakken en zelf naar London Heathrow reizen. We hadden besloten om met de metro te gaan, nou wat een drama was dat zeg. Het was een groot mierennest en probeer maar eens door al die mensen te komen met je 2 koffers. Gelukkig waren er erg vriendelijke mensen die even wilde helpen sjouwen dat was zo relaxed want we moesten namelijk 3 keer overtappen. Aangekomen op het vliegveld liepen we langs een mega billboard waar op stond dat er een trein rechtstreek van London City naar Heathrow ging, nou je kunt je wel voorstellen hoe ik daar gestaan heb. De douane was best streng, Hofsep is Armeens en hij zag al een vent de hele tijd naar hem kijken en inderdaad ze kwamen als aasgieren op hem af om even met hem te praten. Ik mocht er niet bij zijn en moest verderop op een bankje gaan zitten. Nou ik scheet 7 kleuren en de drama queen kwam tevoorschijn, het duurde een eeuwigheid en ik dacht echt; nou dit was het dan ze gaan vast een aflevering van ‘To catch a smuggler’ van ons maken. Voorbeelden van vragen waren: Wat kom je doen, hoelang blijf je, heb je geld, hoe kom je aan dat geld, hoe ben je hier gekomen, hoeveel haltes was de reis en nog veel meer vragen.

In Canada moesten we ons visum halen bij immigratie, hier stond een lange rij en er waren maar 2 lokketjes open. Mevrouwtje ongeduld dat ik ben vond dit natuurlijk echt helemaal niets. We werden opgehaald door een limo nu moet je niet denken dat het echt een grote was, maar het was wel een vette lincoln. De chauffeur was onwijs ongerust want het duurde zo lang dus ze hadden ons al een paar keer omgeroepen, paniek alom .

In het hotel mochten we in een hotelkamer slapen voor 2 nachten en ook in het restaurant eten. Halifax is een havenstad dus ze eten erg veel vis, ik heb al 2 dagen achter elkaar kreeft gegeten. Yum yum yum!! De volgende ochtend hadden we een breakfast meeting met de managers, iedereen is onwijs aardig dus dat geeft een erg goed gevoel. De rest van de dag hebben we door de haven gelopen. Het is hier zo vreedzaam ondanks de vele studenten die hier wonen en aan een van de 3 universiteiten studeren. Ook hebben we bij een leuk tentje gezeten genaamd ‘your father’s mustache’. Ze hebben een rooftop terras, dus je kunt lekker in de zon van je drankje genieten en neerkijken op de straat. Hier vragen ze altijd gelijk om je ID, want je mag niet eens in een bar zitten als je nog geen 19 bent. ’s Avonds hebben we ook hier gegeten en ik kan je vertellen de hamburgers zijn huuuuuge, men klaagt altijd over te dikke mensen in Noord-Amerika nou ik snap nu wel waarom!!

De volgende ochtend vroeg opstaan want het was tijd om naar het resort te gaan. Mijn manager moest die kant op dus daar kon ik met mee rijden. Hier in Canada moet je soms wel uren rijden om ergens te komen, Hofep bijvoorbeeld moest 6 uur rijden naar zijn resort. Maar ik snap wel waarom hoor, de maximum snelheid hier is maar 110!!!!! Ook al zijn het wegen waar je uren niemand hoeft tegen te komen.

De mensen in het resort zijn onwijs aardig. Ik krijg mijn eigen kamer maar as we speak zit ik nu nog lekker in een hotelkamer. Ik ga eerst in de housekeeping werken en daarna in het restaurant. De werknemers hier wonen allemaal op het terrein, in het gebouw waar ik verblijf wonen ongeveer 30 werknemers en ze houden allemaal van stappen maar misschien nog wel meer van beerpong, typical! We mogen gebruik maken van het zwembad en het aller vetste is nog dat we gratis mogen golfen! Tiger Woods, you better watch out!! Ook ben ik weer begonnen met mijn revalidatie van mij knie, ik zal wel veel discipline moeten hebben want ik moet ook stage opdrachten maken en nog een deel van mijn business plan. Maar het is hier echt geen straf om te gaan hardlopen in de natuur!!

Hier in Digby is er veel natuur en je kunt hier op een boot naar walvissen kijken. Dit vind ik helemaal top, zo heb ik nog een beetje het gevoel dat m’n zus nog bij me is. ;) Maar gelukkig kan ik ook skypen met het thuisfront en dat heb ik zeker al een paar keer gedaan. Eerst dacht ik dat ik de eerste weken alleen maar zou gaan huilen op m’n kamer maar dat is echt totaal niet het geval! Maar dat komt misschien nog wel. De eerste dag dat ik hier was moest ik wel huilen toen ik mijn ouders op skype zag. Ze hadden namelijk foto’s aan mij meegegeven en op de achterkant verhaaltjes geschreven.

Ik heb nog geen telefoon en bank account dat ga ik morgen even regelen. Ik zal mijn telefoonnummer gelijk doorgeven aan jullie. Mensen die mijn rekeningnummer willen hebben zijn natuurlijk ook altijd welkom!! Ook zal ik mijn postadres geven voor de mensen die een kaartje willen sturen. Hou deze site in de gaten voor het laatste nieuws maar check ook facebook of als we nog geen vrienden zijn voeg me even toen. Mijn skype naam is: m.a.brandenburg en mij email is: contact.alexandrabrand@gmail.com. Ik ben tot 20 juli bereikbaar op whatsapp en daarna verloopt mijn nummer. Ik ga wel een telefoon zoeken met whatsapp zodat we lekker goedkoop contact kunnen houden. Het kan zijn dat ik opeens een berichtje stuur midden in de nacht, vervloek me dan niet want ik vergeet nu soms al dat er een tijdverschil van 5 uul is.(Hier is het vroeger)

Ik kan nog wel 1000 pagina’s schrijven maar ik ga er maar eens een eind aan breien en even in mijn geweldige E-READER lezen. Vanavond eerste keer beerpong Canadian style. Whoop Whoop!!

Speak to you soon to you guys in Far Far Away! XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX