"On The Road (Trip)" Part 2

Donderdag 13 februari: De volgende ochtend moesten we een kleine wandeling maken om bij de ontbijtzaal te komen. Het huis heeft een ongelofelijke mooie en grote tuin je zou het bijna wel een park kunnen noemen inclusief met bruggetjes over het water en een huisje om van het uitzicht te genieten. Ook het ontbijt was weer chique.

En toen was het moment daar, we vertrokken naar New Orleans!! Yaaaeeaah! Onderweg natuurlijk nog een keer aangeschoven bij het wafel huis. In New Orleans aangekomen was het een drukte van jewelste en kom je ogen tekort. Ons hotel was poeppie chique en lag midden in de French Quarter, dit is het hart van New Orleans. We hebben we erg moeten zoeken hoe we er moesten komen want alle straten zijn een richting en zijn erg nauw en om het makkelijker te maken staan er ook nog auto's geparkeerd en wij hadden natuurlijk een grote bak.

We hebben de spullen in de kamer gegooid en zijn gelijk op verkenning uitgegaan. Het was maar 5 minuten lopen naar Bourbon Street, dit is DE straat. Wanneer je door de straten loopt lijkt het net of je in een andere wereld bent. De gebouwen zijn zo mooi en allemaal een andere kleur en ook nog eens versierd! Wat ik zo speciaal vond was dat waar je ook kijkt je alleen maar vrolijke mensen ziet. Terwijl even buiten het centrum je de verdrietige sporen ziet die orkaan Katrina heeft nagelaten. Maar in Bourbon Street viert iedereen feest en zie je de meest kleurrijke mensen. Het was extra feest en daarom ook extra druk want het was namelijk Mardi Gras!! We wisten al van te voren dat het Mardi Gras was en we zouden net op de dag dat het begon naar huis gaan. We vonden het heel gaaf om een keer mee te maken dus we wilde bij boeken maar dat ging helaas niet want de hele stad was"uitverkocht". Mede omdat er ook een NBA (basketbal) evenement was, en de grootste basketbal spelers waren hierbij aanwezig net als duizenden fans.

Er was een gala voorafgaand aan de wedstrijd en het zou Amerika niet zijn als het er niet een overdreven show van was gemaakt met overal camera's. Op een gegeven moment kwamen we ergens waar het zwart zag van de mensen dus wij besloten om maar door te lopen want we hadden geen zin in die drukte wat blijkt nou MICHAEL JORDAN, ja Michael Jordan de wereldberoemde basketbal speler, stond daar! Had ik nou die verschrikkelijke Amerikaanse sensatie chromosoom dan had ik hem niet gemist, meeeeh!!

Ze maken het je daar niet gemakkelijk op als het aankomt op het uitzoeken van een restaurant om te eten, overal waar je kijkt zie je restaurants. Na het eten zijn we van bar naar bar gegaan om naar de muziek te luisteren, het bruist hier van de muziek! Je hebt ook ontelbare straat artiesten en er was ook een oude man die een ouderwets wasbord voor had gebonden en met lepels muziek aan het maken was, hij was een echte entertainer. Amerikanen zijn erg streng wanneer het aankomt op leeftijd. Ik had mijn ID niet bij me en toevallig vroegen ze ernaar in een bar. Toen we zeiden dat we alleen maar naar de muziek kwamen luisteren en geen tafel wilde en ik echt geen alcohol zou drinken werden we toch de deur gewezen. JAMMMMER!!

We zijn uiteindelijk bij het European Jazz Café beland wat erg gaaf was. Het was een kleine bar waar iedereen zat op elkaar gepakt en ze hadden ook een bijzondere regel daar. Je moest namelijk minimaal 1 drankje bestellen, in de andere bar had ik net wat gedronken dus ik zat helemaal vol, toen ik zei dat ik niets hoefde werd me gezegd dat het toch moest, ja ze weten daar wel geld te verdienen aan je. Met een blaas die voor de komende 2 weken op springen stond gingen we terug naar het hotel want het was al laat maar het feest in Bourbon Street was pas net begonnen.

Vrijdag 14 februari: De volgende ochtend hebben lekker buiten de deur ontbeten. Maar toen ik een voet buiten het hotel gezet had draaide mijn maag zich al om, wat een lucht!! New Orleans is echt prachtig maar wat een stank daar zeg, baaaah!! Alle ondernemers zijn al vroeg op om de rommel op te ruimen en hun stoep schoon te boenen en dat gepaard gaat met zeep, heel veel zeep. Dus in de ochtend zie je overal sop door de straten lopen.

Na het ontbijt werden we opgehaald met een busje want we ging een swamp tour doen, dus alligators kijken!! Ik zeg expres alligators want ik heb op de boot namelijk een verhitte discussie gehad met de gids omdat ik durfde te zeggen dat alligators en krokodillen toch hetzelfde waren! Tijdens de rit naar het moeras zag je echt wat de orkaan had aangericht. We kwamen langs een hotel dat helemaal verlaten was. Iedereen was er in paniek gevlucht en je zag de kleding van de gasten nog aan de balkons hangen dat gaf me echt kippenvel. De orkaan is nu ongeveer 10 jaar geleden en er is aan veel dingen nog niets gedaan, echt bizar. We konden er ook voor kiezen om een tour te doen door de stad om te zien wat de orkaan allemaal had aangericht, maar wij voelde ons daar niet goed bij en we wilde niet de ramptoerist uithangen.

Ik had het al doodsbenauwd omdat ik echt heel bang was omdat je er namelijk ook slangen kon zien. Wat een hel zeg! Het was erg druk en moesten een tijde wachten tot we de boot op mochten ondertussen kon je baby alligators vasthouden, dat heb ik even aan me voorbij laten gaan maar mama was wel een held. Het was een hele leuke tour en we gingen echt het moeras tussen de bomen in. Onze gids was echt heel erg gemeen want hij zat me de hele tijd bang te maken. Hij zei dat slangen zich vaak uit de bomen in de boot laten vallen wanneer ze gaan aanvallen en dat er die week nog een slang op iemands hoofd was gevallen. Je kunt je wel voorstellen ik heb de hele tijd naar boven zitten kijken. Net toen ik dacht dat ik het had gered stopte de boot en zat er dus een slang in de struiken, de gids ging expres dichterbij en stopte precies zodat ik recht voor de slang zat, ook vertelde hij erbij dat deze slang wel 5 meter kon springen en laten wij er nou net nog geen meter vandaan zijn, AAAAGH. Ik kan jullie helaas niet vertellen hoe hij eruit zag want ik had stijf mijn ogen dicht!

Nu lijkt het net of de tocht stom was maar dat was het helemaal niet hoor! We hebben 2 hele schattige wasberen gezien die onze gids ging lokken. Deze wasberen zijn echt onwijs verwend want de gidsen voeren ze namelijk marshmallows!! De gids vertelde ons ook allemaal weetjes en vertelde veel over de natuur en de omgeving. Er wonen ook mensen daar en die moeten hun auto achterlaten en met de boot het water oversteken om bij hun huis te komen.

Helaas hebben we bijna geen alligators gezien want het was te koud voor ze en dan zitten ze allemaal onder water. Ze komen alleen boven om een teug adem te halen en daar kunnen ze weer uren mee overleven onder water. We hebben er wel 2 gezien maar die lagen ver weg in de struiken dus die kon je bijna niet zien en we hebben er 2 gezien die alleen hun ogen boven water hadden. Maar desalniettemin was het een onwijs leuke tocht. In het winkeltje heb ik nog een echt tand gekocht voor een collega. Voordat ik weg ging had ik nog gevraagd hoeveel het mocht kosten en hij zei dat de tand wel 200 dollar mocht kosten. Nou gelukkig was de tand maar 10 dollar! Je kon ook echt hoofden met de tanden er nog in kopen, echt smerig! Op alle producten zat een stempel dat het echt was en bij de hoofden kreeg je een certificaat waarop stond wie de jager was, en waar de alligator was gevangen.

Omdat we maar een paar dagen in New Orleans waren wilde we zoveel mogelijk zien. De chauffeur van het busje was enorm aardig en heeft ons helemaal naar Mardi Gras World gebracht. Misschien hebben jullie dat wel een keer gezien op tv of ergens anders maar tijdens Mari Gras houden ze een optocht met de meest spectaculaire praalwagens. Mardi Gras World is een grote hal waar al deze praalwagens worden gemaakt. De wagens kosten echt duizenden dollars en hier werken de beste professionals het hele jaar door aan de praalwagens. Je kan niet zomaar naar binnen lopen ze geven je namelijk een rondleiding. Normaal bestaan de groepen uit 50 man maar wij hadden geluk want wij waren de enige in de groep. Tijdens Mardi Gras eet men King Cake dit is een cake van kaneel met glazuur in de kleuren van het feest en er worden er tijdens Mardi Gras duizenden gegeten. In de cake zit een klein plastic baby'tje dat Jezus moet voorstellen, de gene die het baby'tje in zijn plak cake heeft wordt gekroond tot koning of koningin van de avond en het brengt de vinder ook geluk. Ook heeft de vinder speciale voordelen en is hij of zij verantwoordelijk voor het kopen voor de cake voor het volgende jaar en moet die gene het volgende jaar ook het Mardi Gras feest geven. Omdat wij de enige in de groep waren mochten we zoveel cake eten als we wilde van de gids, de cake stond namelijk uit ruim 50 plakken. Dat liet ik me niet 2 keer zeggen dus ik gelijk aanvallen, terwijl ik lekker aan het eten was beet ik opeens keihard op iets dus ik spuug alles weer uit. wat blijkt ik heb het BABY'TJE!!! De gids wist niet wat hem overkwam en zei dat dit nog nooit eerder was gebeurd, lucky me!!!

Alsof we nog niet genoeg zoets hadden gegeten gingen we daarna naar Café Du Monde hier kan je de wereldberoemde beignets met koffie drinken. Je kan je kont niet keren zo druk is het daar, maar om eerlijk te zijn snap ik niet zo goed waarom het zo wereldberoemd is. Het zijn eigenlijk smakeloze in vet zwemmende oliebollen (zonder krenten) met een berg suiker zo groot als de Himalaya, maar volgens mij kan je Amerikanen alles wijs maken.

We zijn terug naar het hotel gegaan om even bij te komen van alles en om de koffers weer in te pakken. Natuurlijk zijn we 's avond weer naar Bourbon Street geweest om van de laatste avond te genieten. We zagen een heel leuk restaurant maar we moesten wel 1,5 uur wachten op een tafel, pfff!!! Mensen kwamen binnen lopen en de rij was zo lang maar mensen hadden het er blijkbaar voor over want het was Valentijnsdag. Wij wilde daar ook graag eten maar wij zijn lekker winkeltjes gaan kijken en konden we mooi souvenirs kopen. Nu denk je dat je in het buitenland bent en je lekker in je eigen taal over alles kan praten. Toen we in een winkeltje waren vroeg de man achter de toonbank opeens waar uit Nederlnd we kwam in het Nederlands!! Ik schrok me dood! Hij had namelijk jarenlang in Duitsland gewoond, wat een toeval! Het was al erg laat toen we gingen eten maar het wachten was het wel waard, wat was het eten lekker (en veel) zeg. We zaten in een knus nisje en konden zo op de andere gasten neerkijken, het was zo schattig om al die stelletjes zo op Valentijnsdag te zien. Onze romanticus Theo had ook echt een hele show opgevoerd met rozen en alles op en er aan... Ok, ik hou jullie voor de gek, ik had de hele dag hints laten vallen maar die werden expres niet opgepikt uiteindelijk kwam het hoge woord eruit "Het is toch al heel romantisch dat ik jullie op deze reis heb genomen!!"

Na het eten zijn we niet meer naar Bourbon Street geweest omdat het gewoon te druk was het was een vrijdagavond en de sfeer was niet meer leuk dus zijn we lekker naar het hotel gegaan.

Zaterdag 15 februari: En toen was de dag daar, de reis zat er op. Ik was wel een beetje verdrietig want ik had nog graag veel langer met papa en mama willen zijn want dat betekende dat we afscheid moesten nemen.

Klik nou nog niet gelijk weg want het avontuur is namelijk nog niet over.

We zijn met de auto naar het vliegveld gereden en daar hebben we de auto ingeleverd. Toen we wilde inchecken hoorde we dat onze vlucht naar Chicago geannuleerd was door het slechte weer. Papa en mama zouden terug naar huis vliegen en ik naar Canada maar we wilde zo lang mogelijk bij elkaar blijven, de man bij de balie had het door dus heeft hij ons samen op een vlucht naar Houston gezet. Toen we in Houston kwam zouden papa en mama gelijk doorvliegen naar Amsterdam en ik zou de volgende dag doorvliegen. Papa en ik dachten slim te zijn om alvast mijn koffer te halen en terug te komen zodat ik ze uit kon zwaaien. Toen we mijn koffer hadden konden we geen weg terug vinden en wat bleek je moest weer door de douane maar wij hadden alles boven bij mama laten liggen!! Ik had wat losgeld en probeerde mama op haar mobiel te bellen maar die betaal telefoons werkte ook voor geen ene meter. Papa was naar iemand van de douane gegaan en had alles uitgelegd maar zoals Amerikanen zijn waren ze bot en zeiden ze dat we echt een boarding pas en paspoort nodig hadden. Maar ze konden niets doen en moesten ze hun leidinggevende halen en die kon ook niets doen en moest zijn leidinggevende weer roepen. Dit alles nam veel tijd in beslag en de tijd begon te tikken voor de vlucht van papa en mama. En om alles nog mooier te maken zeiden ze dat ik helemaal niet meer naar binnen mocht omdat ik de volgende dag pas zou doorvliegen, toen ik had het echt niet meer.

Toen zijn we naar de incheck balie gegaan en hebben we een vrouw overgehaald om papa een boarding pas te geven met zijn rijbewijs in plaats van zijn paspoort. Ik heb papa nog nooit zo gezien want ook hij was helemaal gestrest. Papa baalde zo en hij zei dus dingen tegen zichzelf als verdomme maar die vrouw dacht dus dat hij boos werd op haar!!! Om het nog enger te maken begon zij ook nog een drama show op te voeren dus wij probeerde met man en macht om haar rustig te krijgen omdat de douane niets mocht merken, jezus christus zeg wat had ik nu graag oog in oog met een slang gestaan in plaats van in deze situatie te zitten. Papa zou dus naar boven gaan om mijn spullen te halen maar de douane wilde hem echt niet doorlaten en toen was de paniek compleet. De douane wilde wel de naam van mama omroepen dus wij hadden haar naam opgeschreven en hun geleerd hoe ze het moesten zeggen. Ik denk dat als het in het Chinees was gezegd dat mama het nog eerder had gehoord want het sloeg natuurlijk weer nergens op.

Ik moest heel erg hard huilen omdat ik niet meer wist wat te doen en toen kwamen er opeens 2 mensen, een heel aardig meisje en lieve man, van de beveiliging naar ons toe om te vragen waarom ik zo moest huilen. We hadden alles verteld en hadden mama zo goed mogelijk beschreven, want we hadden geen telefoon met een foto, en wat ze allemaal bij zich had. Inmiddels hadden ze nog maar 15 minuten voordat het vliegtuig naar Amsterdam vertrok. Van mama hoorde ik later dat ze haar hadden gevonden en wilde dat ze papa's paspoort gaf maar mama zei dat ze mij niet meer zou zien en dat ze mee wilde. Ondertussen stonden papa en ik met het zweet in onze handen want we wisten niet of ze haar konden vinden. En toen opeens zag ik ze om de hoek komen met al onze tassen en mama liep erachter. Toen hield ik het echt niet meer en weer stroomde de tranen keihard over mijn wangen (ik heb nu serieus weer een brok in m'n keel en tranen in m'n ogen) ook mama moest huilen maar er was geen tijd meer op afscheid te nemen want ze hadden nog maar ongeveer 5 minuten om het vliegtuig te halen. Wat ik nog weet is dat papa en mama op een wagentje klommen en weg reden.

Er is helaas geen andere manier om het te verwoorden maar ik voelde me op en top kut. Ben gelijk naar een hotel gegaan dat verbonden aan het vliegveld was dus gelukkig was ik daar binnen 5 minuten. Die mensen zullen wel gedacht hebben want ik had nog steeds een heel huil hoofd. Ik heb in de sky lounge gegeten en keek overal of ik het vliegtuig zag opstijgen maar helaas en weer tranen, wat een jank meid ben ik ook!

De volgende ochtend heel vroeg op want mijn vlucht naar Halifax zou gaan en op het vliegveld werd gezegd dat het gecanceld was omdat er zware storm was dus ik zou nu naar New York gaan. Ik kwam vroeg in de ochtend in New York aan en daar hoorde ik dat ook deze vlucht naar Canada was geannuleerd. Iedere keer als een vlucht geannuleerd is moet je achteraan een enorme rij gaan staan om een andere vlucht te boeken. Na ruim 2 uur was ik aan de beurt en ze zeiden dat er helemaal niets meer was maar het meisje naast me had een vlucht en ze stond helemaal te dansen maar mijn agent kon niets vinden en snapte niet hoe dat kon. Dus hij was naar de andere agent gegaan die het voor dat meisje had geboekt maar die deed gemeen tegen hem dus ging ik het vragen. Ze zei heel geheimzinnig dat ze het meisje een enorme gunst had gedaan en ze verder niets ging zeggen. Mijn agent deed echt heel erg zijn best maar kon niets meer vinden en toen opeens naast me begon een jongen die na mij was gekomen ook een dansje toe doen ook hij had een vlucht, ik dacht dat ik gek werd!! Uiteindelijk zou er er rond 22.00 een vlucht naar Halifax vertrekken en ik heb me toen ook voor andere vluchten op de wachtlijst laten zetten in het geval iemand niet komt opdagen wat natuurlijk in geen miljoen jaar zou gebeuren. Ik heb dus de hele godganse dag in New York vast gezeten.

Ik had aan mama beloofd dat ik zou bellen als ik Canada was maar natuurlijk had mijn telefoon geen bereik, hoera.Maar ze wisten dus nog helemaal niet dat ik nog niet thuis was. Ik had nog dat klein geld maar die stomme telefoonautomaat had mijn geld ingeslikt ,mijn allerlaatste geld!!! Ik dus klagen bij de balie en ik mocht gelukkig hun internationale telefoon gebruiken, die deed het ook niet ik was verbaasd geweest als iets wel had gelukt die dag. Ik had een piloot ontmoet die ook naar huis wilde en die op een personeelsstoel mocht zitten en die was mijn reddende engel want ik mocht met zijn telefoon naar mama bellen zolang ik maar wilde, ik was zo zo blij!!

En toen EINDELIJK konden we boarden en we zaten al klaar in het vliegtuig toen de piloot zei dat de vlucht net was geannuleerd door een de hevige sneeuw in Canada en dat ook het vliegveld dicht was dus we moesten er weer allemaal uit! Dat was echt een hele grote teleurstelling. Ik heb toen keihard door het vliegtuig geschreeuw dat ik die klote sneeuw haatte!! Nou hupsakee weer achteraan sluiten bij de balie om een nieuwe vlucht te boeken waar ze enorm aan het prutsen waren want inmiddels had ik veel papier werk en ik wilde alles terug hebben maar dat was volgens haar niet nodig. En dan eindelijk om middernacht zat ik weer in het vliegtuig Ottowa dat is wel Canada. Inmiddels had ik een leuk ouder koppel ontmoet waar ik nu al een lange tijd van hot naar her ben gereisd en zij moesten ook naar Halifax. De vlucht naar Halifax was vroeg in de ochtend dus ik had besloten om een hotel te boeken want ik was inmiddels al 2 dagen wakker. Maar toen ik mijn mooie roze koffer wilde halen zat hij er niet bij, toen was voor mij de maat vol en heb ik bij de balie even iedereen gezegd wat ik van deze hele shit show vond. Eenmaal in bed besloot ik toch nog even de tijd te checken en wat bleek mijn vlucht was al over een paar uur in plaats van in de ochtend zoals het andere koppel. Ik was zo blij want anders had ik nog mijn vlucht gemist ook en toen viel ik als een blok in slaap.

En toen EINDELIJK vertrok in een paar uur later naar Halifax,zonder koffer dat dan weer wel. In Halifax moest ik aangifte doen en ze vroegen voor mijn bagage stikkers maar die had die koe in New York niet terug gegeven omdat ik die zogenaamd niet meer nodig had dus ze konden mijn koffer niet meer traceren. Na een lange tijd hadden ze hem dan toch weten te vinden en ze beloofde dat hij er de volgende dag vroeg in de ochtend zou zijn.In de taxi naar huis had ik contact met mijn baas wat al die tijd niet was gelukt want ze was bezorgd omdat ik maandag niet was komen werken en nu was het inmiddels al dinsdag. Ik kon mijn ogen zowat niet meer openhouden want ik was al 3 dagen onderweg. Toen kwam het hoge woord eruit, ze had het toch wel een soort van druk dus ik mocht even slapen maar ik moest toch wel binnen 2 uur in het kantoor klaar staan om te werken!!! En uiteindelijk kreeg ik mijn koffer 2 dagen later dan beloofd.

Zoals jullie hebben gelezen is dit echt een reis geweest om nooit maar dan ook nooit meer te vergeten.

Als je het geduld heb gehad om het helemaal tot hier te hebben gelezen krijg je mijn respect. Zoals ik al eerder zei heb ik het zo uitgebreid geschreven omdat ik dit avontuur de komende jaren nog graag vele malen opnieuw wil beleven.

Ik zeg u vanaf mijn bank in inmiddels De Lier gegroet en bedankt voor het lezen. Hier na komt er nog een laatste verslag over de resterende tijd in Canada.

Liefs Ali